سلام ۳

سلام 

هفته گذشته ماموریت اصفهان رفته بودم موقع برگشت متاسفانه ماشینم خراب شد و به شب برخوردم شب تنها توی بیابان ماندم توی ساعاتی که منتظر چرثقل بودم تا بیاند و ماشینمو ببرنداز بیکاری  خیلی به اسمان نگاه میکردم  ( موبایلم هم خاموش شده بود روشن نمیشد ) آسمان چقدر نزدیک صاف شفاف چه حس حال خوبی و با خودم به این  فکرافتادم که واقعا چرا بعضی از انبیا و پیامبران شغل شبانی داشتند .  کوه نوردی زیاد رفتم البته سه سالی هست که دیگه وقت نشده برم اما تنها نبودم با دوستانم یا گروه بودیم این حس تنهای تو ی بیابون کوه نداشتم تجربه خیلی خوبی بود. یاد گذشته افتادم وقتی کودکی بیش نبودم توی حیاط میخوابیدم در تابستانها به همراه سایر بچه ها و همش به اسمان نگاه میکردم تا خوابم ببره و توی اون ذهن بچگیم و به تقلید از برنامهای کودک میگفتم کدوم ستاره منه  ، ستاره ها چند تا هستند بشمارمشون عجب روزگاری بود جای برادرم هم خالی روحش شاد چقدر دوست دارم اون لحظات بازم تکرار بشه برم توی حیاط زیر آسمان به آسمان نگاه کنم تا خوابم ببره . یک بار یادمه زن عمویم  منزل ما امده بود و من چراغ قوه رو انداختم به سوی اسمان میچرخوندم تا دید پرید چراغ قوه رو گردوند گفت ننداز به اسمان با خودم فکر کردم حتما گناه داره این کارم خدار اذیت میکنه خدا تو اسمونها هست و نباید نور به اسمون انداخت .چرا اون موقع این فکر کردم و چرا گفت ننداز ؟